Heidi, inwoner:
Ensor zag de zee vanuit het atelier op zijn zolderkamer. Ze was een onuitputtelijke bron voor zijn schilderijen, maar ook zijn brieven. En net zoals zijn personages, die hier meegolven met het water, golfde ook zijn taal. Hier zijn een paar fragmenten, vertaald uit het Frans. Probeer ze vooral niet te begrijpen — laat je gewoon wiegen op de woorden.
“In Oostende, in de winkel van mijn ouders, had ik de golvende lijnen en kronkelende vormen van de schone schelpen gezien, de iriserende gloed van parelmoer, de rijke tinten van de fijne chinoiserie. En, bovenal, de immense, constante zee in de buurt, die een diepe indruk op me maakte. Zuivere zee, muse van energie en standvastigheid, onverzadigbaar drinker van bloedende zonnen. Ja, ik heb veel aan de zee te danken! Ah, ik zou ze graag willen legen, net zoals ik dit glas zou willen legen waarin het bleke goud fonkelt.”
“Ik word hier melancholisch en zou graag in een grote kabine op het strand willen wonen. Ik zou die bekleden met parelmoeren schelpen en daar slapen, het liefst gewiegd door de golven, met naast mij een mooi, flegmatiek, blond meisje — eentje met gezouten vlees.”
“Welk een mooie gefosforiseerde droom: eindigen in schoonheid, teder omarmd door een hartstochtelijke inktvis! Gelegen tussen de opgekweekte mosselen van Oostende en loslippige zeemeerminnen, zou ik mezelf overgeven aan de gulzige kussen van de dieren van het hemelwater, het aardse water, het zeewater…”