Warren, inwoner:
Strandkabientjes op wielen, paarden op het zand. Ja, het zag er hier toch wat anders uit aan het einde van de 19de eeuw. De karren werden toen heel de tijd over en weer getrokken, van het strand naar het water en terug. De paarden waren vaak oude trekpaarden van Oostendse boeren, die zo een centje konden bijverdienen. Ensor heeft er in zijn compositie voor gekozen om geen karren in de zee te tekenen, want dan zouden we niemand meer zien. Maar in het echt stonden ze dus wel in het water, heel veel zelfs. In het krantenverslag van 1890 staat dat er 500 badkarren waren, met ongeveer 4.500 verkochte tickets op een topzondag.
Maar waarom in godsnaam? Waarom kon niet iedereen zich omkleden in een vast kabientje en dan zelf naar de golven lopen? Ah, voor de goede zeden, tiens! In die tijd was een blote vrouwenknie al iets dat een mannenhart sneller deed slaan. En stel je dan voor dat het eb is, en dat een dame in nat badkostuum zou moeten terugwandelen, helemaal van de zee tot aan haar kabientje. Misschien wel 50 tot 100 meter, overgeleverd aan hongerige mannenblikken? Mais ça serait impensable, quand même!
Daarom moest de kar tot in de zee rollen, om je daar om te kleden en discreet het trapje af te stappen, tot aan je middel in het water. Toeristische gidsen waarschuwden om zeker goed het nummer van de kar te onthouden. Want je zal het maar tegenkomen om per ongeluk binnen te wandelen in het verkeerde hokje… Quelle horreur!