Diedriek, inwoner:
De baden van Oostende — het heeft soms iets van Waar is Wally, vind je niet? Al die gestreepte figuurkes zijn meer getekend dan geschilderd en sommige zijn niet meer dan een paar gedroedelde lijntjes. De golven krioelen ervan. James Ensor zag zichzelf daarmee als erfgenaam van Pieter Bruegel en Jeroen Bosch, die ook beroemd zijn voor hun grote taferelen vol grappige en bizarre figuren. Maar hij was tegelijk ook een voorbode voor de stripverhalen van de 20ste eeuw.
Kijk bijvoorbeeld eens naar dit postkaartje. Ensor haalde het waarschijnlijk uit de souvenirwinkel van zijn familie, waar hij zelf ook regelmatig aan de kassa stond. Hij stuurde het in 1894 naar een zekere dokter Loin en zijn dochter ‘mademoiselle Gogo’ in Brussel.
Het is een fotografische prentbriefkaart, waarbij een kwart ingenomen werd door een foto van het strand. Dat was de gewoonte toen, bij die allereerste postkaartjes. De foto’s vulden maar een stuk van de voorkant, om genoeg plaats te laten om er iets bij te schrijven. Op de achterkant paste enkel het adres.
Ensor heeft zich goed geamuseerd. Hij droedelt gewoon verder op de foto. Hij verlengt de benen van de badgasten, tekent zeezieke passagiers op een bootje, en hij kruidt het geheel met vissen, krabben en duiveltjes. Hij had er gerust een stripverhaaltje mee kunnen maken!